Een lange reis naar Bohol

Na Boracay wilden wij graag doorreizen richting Bohol, een eiland dat ons vooral aansprak door de natuur die daar echt prachtig moet zijn. Er stond een enorm lange reisdag voor de boeg. Om 9:45 verlieten wij ons hotel en gingen wij met de Tricycle richting de boot. Vervolgens gingen wij met de boot mee en namen wij een Tricycle naar het vliegveld. Het vliegveld van Caticlan (Boracay) bleek echt het meest inefficiënte vliegveld ooit te zijn, dus we moesten hier echt super lang in de rij staan om in te kunnen checken. Na lang wachten vlogen wij richting Cebu, waar wij een uur later ongeveer aankwamen. Daarna konden wij met de taxi richting de ferry en zo zaten wij om 15:20 in de ferry richting Bohol. Toen wij uiteindelijk bij ons hotel aankwamen waren we een ruime 9 uur onderweg geweest. Pff… Wat een lange vermoeiende dag. We aten iets bij ons hotel en maakten ook gelijk plannen voor de aankomende twee dagen. De eerste dag wilden wij gelijk de stranden van Panglao ontdekken en op dag twee wilden wij meer van Bohol zien. Die avond kregen wij helaas ook bericht dat mijn opa toch weer achteruit gegaan was. Het zou nu nog maar een kwestie zijn van uren of dagen, maar hij zou komen te overlijden, dat was zeker.…

Heel veel regelen

De dag erna werden wij wakker en wilden wij alsnog wat stranden ontdekken. Helaas regenden het echt keihard en besloten wij onze plannen te laten voor wat het was. We deden weinig en probeerden het noodnummer van de verzekering te bellen. Dat leek nog behoorlijk ingewikkeld, want wij werden elke keer heel lang in de wacht gezet. Als je koos voor de terugbel optie werd er helemaal niet teruggebeld. Gelukkig had ik al Facebook contact met Interpolis en zo werd er geregeld dat ze ons met spoed terug gingen bellen. We kregen ze aan de lijn en we moesten gelijk zeggen wanneer we naar huis wilden en wanneer we weer terug wilden om onze reis voort te zetten. Zo gezegd, zo gedaan, we zouden nog teruggebeld worden met de opties.

Een uur later kwam het telefoontje en zo snel was het allemaal ineens geregeld: in de nacht van 26 op 27 januari zouden wij terugvliegen naar Nederland. We hadden hierdoor nog een volle dag in Bohol, maar waren totaal niet meer in de stemming om iets te doen. Vooral niet toen 26 januari het bericht kwam dat opa nu echt was overleden. Je weet dat het er aan komt, maar toch doet het pijn. Rond 4 uur op de dag van zijn overlijden pakken wij de taxi naar de ferry. Daarna gaan we met de ferry naar Cebu en rijden wij richting het vliegveld, waar wij bijna 9 uur te vroeg aankomen. We vervelen ons een ongeluk, want ja, er was niks te doen voor de douane en inchecken kon nog niet.

Rond 12 uur konden we inchecken en daarna ook eindelijk eten. Bij de Burger King spreken wij uiteindelijk ook nog af met het Nederlandse stel wat wij in Port Barton ontmoet hadden, zij vliegen toevallig met dezelfde vlucht terug. Zo wordt de nacht op het vliegveld toch nog gezellig.

De vlucht naar huis

We vliegen om 4:55 vanaf Cebu richting Shanghai. Het is een prima vlucht, maar het liefst waren we op dat moment gewoon al in Nederland. De vier uur wachten op Shanghai lijken eeuwen te duren. Zo leuk als ik Chinezen vond tijdens onze reis in China, zo vervelend als ik ze nu ineens leek te vinden. Rochels in de wasbakken terwijl jij je tanden poetst, voordringen in rijen voor het toilet, drie stoelen bezetten in je eentje, echt bedenk het en het gebeurde.

Na vier uur wachten vlogen wij met KLM verder naar Amsterdam. Het was een enorm lange vlucht, maar voor we het wisten stonden wij dan uiteindelijk toch op Schiphol, waar mijn ouders, broertje en zusje ons opwachtten. Het was stiekem zo fijn om ze allemaal weer even te zien, ook al was de reden voor onze thuiskomst helemaal niet leuk. Omdat wij rond het avondeten geland waren gingen wij met zijn zessen uit eten bij van der Valk, wat natuurlijk wel heel gezellig en lekker was, na elkaar 3,5 maand niet gezien te hebben. Daarna brengen wij Remco weer naar zijn huis en zijn we toch echt weer even terug. Gelukkig zonder jetlag.

Afscheid nemen

De volgende dagen staan in het teken van afscheid nemen van mijn opa. We bezoeken hem in zijn huis waar hij ligt opgebaard en dat voelt raar en onwerkelijk. Hij lijkt ook steeds minder op zichzelf omdat hij steeds dunner lijkt te worden. Uiteindelijk heeft mijn opa net zijn 91e verjaardag niet gehaald, dus hoewel het ergens goed is, vind ik het toch moeilijk. Er is een condoleance en uiteindelijk nemen wij op 31 januari 2019 echt afscheid van mijn opa. Het is de dag dat hij eigenlijk 91 zou zijn geworden, het voelt dubbel. Ergens is het mooi dat wij nu afscheid nemen op zijn verjaardag en is de cirkel rond, maar aan de andere kant hadden we nu zoveel liever opa’s verjaardag gevierd waar hij bij was. Na zijn crematie gaan wij  richting het restaurant waar hij al die jaren zijn verjaardag gevierd heeft. Wij vieren zijn verjaardag, maar zijn ook gewoon nog even met de hele familie bij elkaar. Als we naar huis gaan besef ik ook dat het nu echt klaar is. Opa is er niet meer, we zien hem niet meer terug, we horen hem nooit meer en moeten het nu doen met alle mooie herinneringen die wij aan hem hebben.

Hoe nu verder?

Ik schrijf dit artikel nu, net een dag na zijn crematie. Ik zou er nog genoeg over kunnen schrijven, kunnen vertellen en misschien het verdriet kunnen delen, maar ik vind dit niet helemaal de plaats daarvoor. Het afscheid is moeilijk en de reden waarom wij thuis zijn vind ik helemaal niet leuk. Hoewel 90 een geweldige leeftijd is, had hij van mij nog wel 100 mogen worden. Wel voelt het fijn om weer even thuis te zijn, om alle vrienden en familie weer te zien, maar ook om even lekker te eten, te slapen in een goed bed en een goede douche te hebben. Verder is het wel behoorlijk wennen, want het is ijskoud in Nederland.

We hebben nu nog ongeveer twee weken in Nederland, voor wij op 15 februari onze reis voortzetten. Wij vliegen niet terug richting de Filipijnen, maar vliegen richting Australië, waar wij anders ook aan zouden komen rond die datum. Ik kijk uit om verder te reizen, maar ergens zie ik er ook tegenop. Het thuis zijn is in deze situatie misschien wel even het fijnste wat er is, maar we hebben nu de kans om te reizen, dus we pakken die kans ook met beide handen aan. De aankomende twee weken zal ik geen wereldreis update schrijven, want zoveel heb ik verder niet te vertellen over onze tijd in Nederland. De updates zal ik natuurlijk weer gaan oppakken zodra wij onze reis voortzettend in Australië! Tot dan.

Hierom zijn wij dus terug in Nederland. Soms loopt reizen even anders en soms gebeuren er dingen waar je van te voren geen invloed op hebt. Het liefst was ik al in Nederland voordat mijn opa zijn laatste adem uitblies, maar daarvoor waren wij helaas te laat. Het ergste vind ik dan misschien ook wel dat ik nooit echt afscheid heb kunnen nemen van mijn opa. Vlak voor wij op wereldreis gingen ben ik langs geweest en ergens wist ik dat het de laatste keer kon zijn, maar toch ga je daar niet vanuit. Hij was nog helemaal gezond, alleen oud. Maar goed, het is zoals het is.

Lieve opa, ik ga je ontzettend missen en met mij zijn er meer. Je was een lieve man die dol was kletsen, grappen maken, schilderen, rozen en alles wat blauw was. We hebben veel mooie herinneringen aan jou. Rust zacht daarboven!

Volg ons op